Voor het eerst naar de kermis

De eerste maanden moet je een pup laten wennen aan geluiden, mensen, dieren, enz. Dat was wat mijn baasje dacht toen ze besloot me mee te nemen naar de winterkermis. Het was superdruk en ik kwam ogen en neusjes te kort.

Zondagmiddag begonnen mijn baasjes druk te doen. Tassen werden nagekeken, jassen werden klaargelegd, het fototoestel lag op de tafel. Ik lag te slapen in mijn mand, keek alles met een half oog aan en kwispelde zo nu en dan eens. Iedereen had het veel te druk en meer dan een aai op mijn kopje moest ik niet verwachten. Als laatste maar voor mij toch wel het allerbelangrijkste, werd mijn reisbench klaar gezet.

Ik sprong snel uit mijn mand en rende mijn autostoel in. Ik mag mee! Ik was dolgelukkig en begon te springen en blaffen. Mijn baasje probeerde mijn bandje aan te doen, maar ik was zo blij dat ik constant in haar handen beet. Ze loste het op door een kauwbeentje in mijn autostoel te leggen. Vijf minuten later zat ik samen met mijn zusje en het buurmeisje in de auto. Op weg naar een nieuw avontuur.

Het was een korte trip, voor ik het goed en wel besefte mocht ik al weer uit de wagen. Trots liep ik naast mijn baasje, mijn zusje en haar vriendinnetje achterna hollend. Ik snapte niet goed waarom ze zo snel gingen. Er was zoveel te zien, mensen passeerden, snuffelplekjes gingen aan mijn neus voorbij. Af en toe moesten ze mij even aanmoedigen om verder te gaan.

Eens aangekomen op de kermis deinde ik toch even terug. Het was er enorm druk. Er waren heel veel mensen, veel muziek, heel veel lichtjes, heel veel geuren. Ik werd aangemoedigd om verder te stappen en een beetje verward wandelde ik mee. Mijn zusje wist heel goed waar ze naartoe wou, ze was bijna aan het rennen. Mijn baasje nam me op zodat we dicht bij elkaar konden blijven.

Toen we aan een attractie stonden te wachten mocht ik heerlijk rondsnuffelen. Er lagen allemaal blaadjes van de platanen op de grond, dat vind ik altijd super interessant. Jammer genoeg ontbrak de wind om de blaadjes weg te blazen. Ik zag ook heel veel mensen en wou het liefst al die mensen gaan begroeten, maar ze liepen me allemaal voorbij. Ik begreep er niks van.

Af en toe stopte er dan toch iemand en dan kreeg ik rijkelijk mijn knuffels en aaitjes. Ze vonden me mooi, zacht en schattig. Wat kan een pup meer wensen. Ik wou het liefst bij de kindjes gaan, maar die waren allemaal zo druk bezig met de attracties dat ze mij vaak niet zagen. De kindjes die me wel zagen mochten van hun ouders niet naar me toelopen. Jammer was dat.

Onderweg kwamen we ook een paar andere honden tegen. Af en toe mochten we samen eens spelen. Er waren ook twee Shih Tzu’s, eentje met lang haar en eentje met kort haar. Ze waren beiden veel ouder dan mij en totaal niet geïnteresseerd. Wat is dat toch met de grote honden, ze willen niet eens spelen. Zal ik ook zo worden? Ik heb wel even kunnen spelen met een poedel en een Maltezer.

Twee uurtjes later was het tijd om naar huis te gaan. Dat vond ik helemaal niet erg. Ik wandelde flink mee naar de auto en kon nauwelijks wachten om in mijn autostoel te liggen. Daar lag immers mijn lekkere beentje. Eens thuis heb ik nog heerlijk gespeeld in de tuin. Baasje begreep er niks van. Ondanks de drukke dag viel ik die avond pas een uur later in slaap. Ze denkt dat de drukte me toch geen goed heeft gedaan, dat ik net als kinderen door oververmoeidheid wat overactief was geworden. Mijn baasje maakt zich te snel zorgen, wacht maar, nog een paar maanden en ik ben iedere dag zo actief.