Een wandeling in het bos

In onze tuin liggen twee houten stokken, die zijn zoveel leuker dan de speelgoedjes die ik tot nu toe heb gekregen. Het zijn twee stokken die ik gisteren zelf heb gevonden in het grote bos. Ik ga er nog heel lang mee spelen, tot we opnieuw naar het bos gaan. Dan zoek ik er gewoon twee nieuwe, want in het bos ligt het vol met leuke stokken.

Na mijn middagdutje zag ik dat iedereen druk bezig was. Ik begreep niet goed wat er aan de hand was. Ik liep achter mijn baasjes aan, maar meer dan een aai op mijn hoofd kreeg ik niet. Toen ik de jassen zag dacht ik dat ik in mijn bench moest, dus ik liep snel naar de tuin. Ik speel veel liever in de tuin, maar als iedereen weggaat dan moet ik in mijn bench. Soms stop ik me dan weg in een klein hoekje in de stal. Heel soms mag ik dan in de stal blijven in plaats van in mijn bench. Opa gaat een hondenluik maken, maar ik weet helemaal niet wat dat is. Hopelijk is het iets leuk.

Toen ik mijn reisbench zag verschijnen was ik super blij, want dat betekent dat ik mee mag. Ik kroop er heel snel in, maar ik moest van mijn baasje eerst nog mijn riempje aandoen. Ik mag nooit los in die bench zitten, ik moet een gordel aan doen. Dat vind ik niet zo leuk, maar ze zeggen dat het heel belangrijk is. Toen we naar de auto gingen kon ik mijn geluk niet op. Opnieuw een groot avontuur. Zouden we naar de hondenwinkel gaan? Krijg ik dan weer een lekker beentje?

We zaten heel lang in de wagen, dat vond ik niet zo leuk. Het duurde zeker wel een uur. Af en toe jankte ik eens, omdat ik zo graag op de schoot van mijn baasje wou. Dat mag niet in de auto, maar ik blijf het proberen. Af en toe hield mijn baasje haar hand tegen mijn mand, dan kon ik even snuffelen. “Flinke jongen.”, zegt ze dan. Ik wil helemaal niet flink zijn, ik wil op haar schoot slapen.

Toen de rits open ging kon ik niet snel genoeg uit de wagen zijn. De vloer was bedekt met gras en bladeren. Dat was heerlijk om in te snuffelen. Er liepen heel veel mensen en honden. Ik was zo nieuwsgierig dat ik direct wou vertrekken. Ik kreeg eerst wat drinken en dan was het eindelijk zo ver. Mijn eerste wandeling in het bos.

Mijn baasjes gingen veel te snel. Er was zoveel te ruiken en te proeven, ik kon wel uren op hetzelfde plekje blijven. Telkens ik iets lekker had gevonden namen ze het uit mijn muiltje en moest ik opnieuw gaan zoeken. Dat was helemaal niet eerlijk. Ze hebben toch zelf een neus, kunnen ze zelf niet zoeken?

Soms kwam er een grote hond naar me toe. Dan bleef ik mooi zitten aan de benen van mijn baasje. Alleen met kleine honden wil ik vriendjes worden. Al snap ik niet altijd waarom ze aan mijn poep komen ruiken. Dat vind ik niet zo leuk. Dan blaf ik even, maar dan lopen ze snel weg. “Hey, kom terug, ik wil spelen!”, blaf ik dan. Maar hoe meer ik blaf hoe sneller ze weg lopen.

Na de wandeling gingen mijn baasjes op café. Ik kreeg water en korrels en dat vond ik heel leuk. Wat een honger had ik gekregen van al dat spelen. Toen mijn buikje vol zat viel ik meteen in slaap. Na een half uurtje werd ik gewekt. Het was opnieuw speeltijd. We gingen terug naar het bos. Ik mocht eerst nog even rusten op de arm van mijn baasje, maar eens ik de blaadjes en de takken zag was ik niet meer te houden.

We speelden een spelletje. Zij gooiden een tak en ik moest die dan vangen. Vaak liep ik mijn tak gewoon voorbij. Er lagen zoveel takken dat ik niet meer wist de welke van mij was. Ik besloot er gewoon eentje uit te kiezen en kauwde er op los. Takken zijn lekker, maar ook aarde en bladeren en… Hoe zouden die paddenstoelen smaken? Daar mocht ik niet aankomen, ik vraag me af waarom?

Op weg naar huis heb ik de ganse weg geslapen. Het was een leuke dag, maar toch wel wat vermoeiend voor een jonge pup als mij. Mijn baasje zegt dat we binnenkort nog eens terug gaan om kastanjes te rapen. Ik weet helemaal niet wat kastanjes zijn, maar ik vermoed iets heel lekker.